20 sierpnia 2010, 22:51
No dzieci usnęły mam czas dla siebie , mogę trochę popisać , właśnie wyciągłam wielkie czerwone pudło do którego tyle czasu nie miałam odwagi zajrzeć , to już cztery lata . Wspomnienia powracają łzy nachodzą do oczu nie , nie będę płakać nie mam już czym , w końcu najgorsze już za nami . Nie pewnie i jeszcze z lekkim strachem , a jednak jakoś udało mi się otworzyć to pudło , spoglądam na zdjęcia z usg jeszcze jak byłam w ciąży , spoglądam i nic tu nie widzę chyba próbuję dostrzec to czego mój prywatny lekarz ginekolog nie dojrzał , zdjęcia ze szpitala Olunia jaka tu była malutka taka bezbronna poddana temu wszystkiemu co jej zakładali i robili nawet nie miała siły wydać z siebie głosu cały czas spała otumaniona lekami podłączona do tych wszystkich rurek i aparatur to ten widok mnie tak przerażał było mi ciężko przed wejściem do szpitala łapałam dużo powietrza tak jak by miało mi go za chwilę zabraknąć , czasem też spoglądałam na męża widziałam że i on sobie nie radzi cierpiał tak mocno jak ja . W pudle znajdują się też małe identyfikatory szpitalne dokładnie 10 sztuk tyle ile razy była w szpitalu będąc już w domu łapiąc różne infekcje które dla bezpieczenstwa musiała mieć leczone w szpitalu , są tu też śliniaki 4 które dostała na chrzciny dwa smoczki ani razu nie uzywane ubranko z chrztu ząbki które już wypadły robiąc miejsce na nowe stałe i wiele innych pamiatek które w jakiś sposób przypominają o tym co nasza córeczka przeszła . Nasza dzielna Olunia